Ιπτάμενος ποδηλατάς- ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ

 

Ιπτάμενος ποδηλατάς

Φωτογραφία: Δημήτρης Τσουρτσούλας  

 

 

 Ζήτημα να έφτανε το ενάμιση μέτρο ύψος. Ώμους πλατιούς, μπράτσα όλο μυς, περπάτημα σβέλτο και καμαρωτό. Ο ποδηλατάς της γειτονιάς μας, ο Μήτσος, -Μητσάρα- τον φώναζαν όλοι. Έτσι, για να του προσδώσουν ύψος!

   Τα μαλλί, πλούσιο και σγουρό. Ατίθασες τούφες πέφτανε στο μέτωπό του. Σχεδόν του κρύβανε το δεξί μάτι εντελώς. Φρόντιζε βέβαια και ο ίδιος για το αποτέλεσμα αυτό, τινάζοντας κάθε λίγο και λιγάκι το κεφάλι με δύναμη, μπρος-πίσω. Στο ισόγειο του σπιτιού το ποδηλατάδικο. Δυο-τρία ποδήλατα για νοίκιασμα, γεμάτη η αυλή με εκείνα που του παρέδιδαν για επισκευή οι κάτοικοι όλης της περιοχής.

   Στον πάνω όροφο του ίδιου οικήματος έμενε η οικογένειά του. Η μάνα δηλαδή και η ανύπαντρη αδελφή, αρκετά μεγαλύτερή του. Ο πατέρας, πεθαμένος εδώ και πολλά χρόνια, είχε έλθει από τα Ιόνια νησιά, παλικάρι νέο και ωραίο, όπως παράδειχνε με καμάρι ο Μητσάρας, να πολεμήσει για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Γιος Μακεδονομάχου, λοιπόν. Γι’ αυτό και συχνά-πυκνά, όποτε έβρισκε ευκαιρία, φορούσε την στολή του πατέρα και πήγαινε στην εκκλησιά ή σε εορταστικές εκδηλώσεις. Λόγω ύψους, ούτε στρατιώτης δεν είχε πάει ο ίδιος...

   Στην τέχνη του ποδηλατά πάντως, ήταν άφταστος. Δεν διόρθωνε μόνο τα χαλασμένα σαράβαλα που του πηγαίνανε οι πελάτες. Δημιουργούσε. Όλο φαντασία, τη μια έφτιαχνε ποδήλατα με δύο σέλες, αντικριστά η μία με την άλλη, άλλοτε τρίτροχα με μία ρόδα μικροσκοπική μπροστά και δύο πελώριες πίσω, και... και.... Ατελείωτες ποδηλατοσυνθέσεις!

   Η αδελφή καπελού ήταν. Και πρέπει να έβγαζε καλό μεροκάματο, γιατί κατείχε την τέχνη άριστα. και η τελευταία λέξη της μόδας τον καιρό εκείνο, ήθελε όλες τις παντρεμένες να φορούν καπέλο. Τις ελεύθερες, μόνο ψάθινα καπελάκια το καλοκαίρι. Εξαίρεση η ελεύθερη Ευδοξία. Πάντα καπελωμένη κυκλοφορούσε. Έτσι διαφήμιζε και το προϊόν της. Ο Μητσάρας, μάλλον έβαζε χέρι στις οικονομίες της αδελφής, γιατί ο ίδιος από τη δουλειά του δεν έβγαζε πολλά. Άλλωστε, δεν του έμενε πολύς χρόνος ελεύθερος. Οι συνθέσεις και ποδηλατικές εφευρέσεις τού έπαιρναν ώρες ολόκληρες. Καλλιτεχνικές φύσεις τα δύο αδέλφια, μια χαρά περνούσαν, ο καθένας στον τομέα του.

   Η επίσκεψη ενός συγγενούς από την πατρική γη έγινε αφορμή για να καρφωθεί στο μυαλό του Μητσάρα η επίμονη σκέψη ότι θα μπορούσε με τις γνώσεις και τη μαεστρία του στις κατασκευές, μαζί με την βοήθεια της μερακλούς αδελφής, να κατασκευάσει μία πτητική μηχανή. Με δυο λόγια: να πετάξει!

   Ο ξάδελφος αυτός δύο μέρες μόνο φιλοξενήθηκε στο σπίτι τους. Όλη την ώρα όμως, για τους αρχαίους μύθους της Ελλάδας μιλούσε. Ναυτικός ο ίδιος, πολυταξιδεμένος, ήξερε απ` έξω κι ανακατωτά τη ζωή και τα κατορθώματα των ηρώων όλων. Μέσα σ’ αυτούς ανέφερε και την ιστορία του Δαίδαλου και του Ίκαρου κι εκεί ήταν που κόλλησε ο Μητσάρας. Να γίνει κι αυτός ένας σύγχρονος Ίκαρος, όχι βέβαια με κέρινα φτερά. Οι ποδηλατικές ακτίνες και ένα παλιό ύφασμα αλεξίπτωτου θα ήταν η πρώτη ύλη για το πτητικό μηχάνημα. Κάτι σαν ιπτάμενο καπέλο ονειρευόταν...

   Η πρώτη του δουλειά, το σκιτσάρισμα του υπερμεγέθους καπέλου. Η πιλοποιός Ευδοξία δοκίμαζε στον ελεύθερο χρόνο της, πάνω σε ρετάλια, να βρει τρόπο να εφαρμόσει το σχέδιο του υφασμάτινου μέρους του ακτινωτού καπέλου.

   Πήρε αρκετό χρόνο και στους δύο να φέρουν σε πέρας το ιπτάμενο καπέλο. Βρέθηκε μετά από πολλή σκέψη και ο τρόπος στήριξής του στο κεφάλι του Μητσάρα. Σαν αλεξίπτωτο έμοιαζε, σε πολύ πιο μικρό μέγεθος και με πτυσσόμενες ακτίνες ποδηλάτων να στηρίζουν το υφασμάτινο μπαλόνι.

   Επόμενο βήμα, η επιλογή του κατάλληλου μέρους για την πτήση του Μητσάρα. Αποκλείστηκε το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου. Έψαχνε κάτι πιο εντυπωσιακό και παράτολμο, φυσικά!

   Ένα πλάτωμα στον γειτονικό λόφο θεωρήθηκε ιδανικό. Γέμισε ο χώρος πιο κάτω από όλους τους φίλους και γνωστούς αλλά και απ’ όλον τον παιδόκοσμο της πόλης. Προνοητική η Ευδοξία, είχε προμηθεύσει τους στενούς φίλους με μία μεγάλη κουβέρτα και τους παρακάλεσε να στηθούν ακριβώς κάτω από το πλάτωμα και να την κρατούν τεντωμένη, μήπως και κάτι πάει στραβά...

   Στραβά πήγαν όλα, και μόνο χάρη στην στοργική αδελφή, τον μάζεψαν οι φίλοι ολόκληρο.

   Τα κομμάτια του αλεξίπτωτου, στόρια έγιναν για τα παράθυρα του Μητσάρα. Δεν ήθελε για πολύν καιρό, ούτε να βλέπει έξω, ούτε να τον δει κανείς...Έπαψε και να παίρνει μέρος στις παρελάσεις με την στολή του Μακεδονομάχου...